سلام‌علیکم
جناب آقای بیگ‌زاده
بی‌شک یکی از روش‌های مهم در ترویج فرهنگ غنی یک قوم و منطقه فضای مجازی می‌باشد. جناب‌عالی در ابتدای دهه نود با درک این مهم پای به این عرصه گذاشتید و امیدها را برای بازگرداندن حداقل بخشی از غرور ملی و دینی این دیار که ریشه در تاریخ و فرهنگ کهن کشورمان دارد زنده کردید. به حق باید گفت در این زمینه خوش درخشیدید که به عنوان نمونه می‌توان به رویکردتان در پرداختن به زندگی‌نامه شهدا، بیان خاطرات حماسی دفاع مقدس، تجلیل از معلمان روستا در دوران دفاع مقدس، معرفی‌ الگوهای موفق، درج آثار ادبی و شعر ادیبان و شاعران روستا، تشویق سیاست بازگشت به روستا و راه‌اندازی کسب و کار اقتصاد مقاومتی، تکریم درگذشتگان و ... اشاره کرد. بدیهی است این زحمات علاوه بر اجر معنوی برکات ملموسی نیز داشت که بازگشت روحیه کار و بازسازی به روستا یکی از آنهاست. این تلاش‌ها در حال ثمر دادن بود که به یکباره تولید محتوای سایت رو به افول گذاشت و به تعبیر دوستان، بیشه تنها‌تر از همیشه شد. گاهی با خود می‌اندیشم هجوم شبکه‌های مجازی و سرعت آنها در تغییر ذائقه کاربران یکی از دلایل این افول می باشد و در این خصوص به شما حق می‌دهم، اما با شناختی که از جناب‌عالی و سابقه خانوادگی‌تان دارم که الحمدالله در بین مردم منطقه به فضل و بزرگ‌منشی شهرت دارید این انتظار متقابل ایجاد می‌شود که باتوجه به نقش و موفقیت سایت بیشه‌دراز در جذب مخاطب و پشتکار شما در ایجاد پل ارتباطی بین دوستداران این روستا، بار دیگر به این عرصه برگردید. باور داشته باشید با تغییر در محتوا و تنوع‌بخشی به مطالب و یکسری نوآوری‌های دیگر به سرعت بیشتر از قبل مخاطب جذب خواهید کرد. برای نمونه می‌توانید با درج این پست از نظرات اهالی محترم و فرهنگ دوست بیشه‌دراز در تشویقتان برای ادامه این مسیر مطلع و دلگرم به پشتیبانی معنویشان باشید.
موفق باشید.
علیکم سلام
ممنون و تشکر از راهنمایی و دلگرمی شما

آفرین. ولی ناراحت کننده بود
والله ناراحت شدم. کاش اون دوران برگرده، نان تنوری مادران زحمت کشمون واقعا خوشمزه بود
دلم تنگ اوایل دهه هفتاد شده خصوصا صبح هر روز و نوبت گرقتن برای دهلران رفتن با مینی بوس خسرو و صدای مردم روستا که جا نمونی.
دلم تنگ عوض کردن کپسول گاز و صدای انداختن کپسول روی ماشین مرحوم زنده یاد رضا عبدالی شده.
دلم بدجور تنگ شده

یاد تابستونا وشنا کردن در چه شوره...تو گلال ویشه راز ماهی گرفتن... بازیهای محلی و فوتبال کردن... شبا تو پایگاه نگهبانی دادن با تفنگ اما بی فشنگ...وخیلی از خاطرات دیگر