آدرس تلگرام:bishehderaz@

مجموعه شعرهای مرتضا صحرایی

دردا که ترانه بر لبم نیست
یا هست و کسی مخاطبم نیست
در بستر مرگ بار خفتم
شب نیست که سوزش تبم نیست
در پرده ی ظلمت است آفاق
امید سحر به امشبم نیست
هر شام که فتنه بارد از چرخ
فریاد رسی بجز ربم نیست
اکنون که فغان اثر ندارد
جز مهر سکوت بر لبم نیست
با لمعه ی اشک گیتی افروز
حاجت به فروغ کوکبم نیست
بی دوست ،سر جنان ندارم
میل ملک مقربم نیست
گر سوی تو نامه ای نگارم
جز خون جگر ،مرکبم نیست
کوره که حدید می گدازد
مانند دل معذبم نیست
-----------------------

ای ابر کرم !ببار بر من
باریده عطش شرار برمن
تک بوته ی دامن کویرم
باران نشود نثار بر من
تکرار خزان به تنگم آورد
ارزانی کن بهار بر من
زنگار دل گرفته بزدای
تا کی پاشی غبار بر من؟
جان را به نسیم تازه بنواز
مهرت گسترده دار بر من
در این شب دیرپای غم خیز
بیداد رسد هزار بر من
تا چند به زیر ابر،مستور؟
رخسار کن آشکار بر من
دردا که زلال زندگانی
تیره شد و ناگوار بر من
دنیا چو میان گور گردید
یکپارچه تنگ وتار بر من
از دسته ی گل رسید آسیب
مانند خلنده خار بر من
ماتمزده شد ز هرم آهم
آلاله ی داغدار بر من
هر ضربه که بود وارد آمد
از تیشه ی روزگار بر من
سرخورده چنان شدم که نالد
حتی دل کوهسار بر من
جز شمع نبود اشک ریزان
در بستر احتضار بر من
------------------------

نسیم وار وزیدی که غنچه وا گردد
دل خزان ده ی من شکوفه زا گردد
ببار ابر کرامت ،زلال عاطفه ای
که تا کویر جگر از عطش رها گردد
نمی رسیم به مقصد درین سیاهی محض
مگر چراغ رخت رهنمای ما گردد
تو ای سفیر بهاران چرا نمی آیی؟
که عالم از قدمت سبز و باصفا گردد
چنانچه در چمن حسن،قامت افرازی
هزار سرو سهی پیش تو دوتا گردد
میان دام بلا مانده ایم سرگردان
مگر بنان نجات ات گره گشا گردد
به بیستون غم افتاده بی رمق ،فرهاد
کجاست مژده ی شیرین که جانفزا گردد
در انتظار به سر می برم که صبح امید
ختام بخش چنین شام دیرپا گردد
دعا کنم که سراغ شکستگان گیری
خدا کند که پذیرفته این دعا گردد
---------------------

زنده ام اما به امیدی که موهوم است
وه چه سنگین برسرم این سایه ی شوم است
رو به سوی مقصدی کردم که ناپیداست
سرنوشت تیره ای دارم که محتوم است
دوست دارم نظم گیتی را زنم بر هم
چند باشم راضی از رزقی که مقسوم است؟
نکته های مبهم و سردر گمی بودند
آن چه در عمرم گمان بردم که معلوم است
نغمه پردازان ،سزاوار قفس باشند
صاحب اندیشه ی آزاد ، محکوم است
گرچه کامم تلخ شد از غصه ی دوران
چشم من ازخواب شیرین نیز محروم است
سقف کوتاه فلک آوار شد بر سر
بند بند پیکرم مجروح و مصدوم است
گر پیامی می فرستم از سر درد است
ور نوایی می زنم با قلب مغموم است
-----------------------

شمع دل را بی تو سوسویی نماند
از بهار عاطفه بویی نماند
از سرشک افشانی شب تا سحر
جز کنار دامنم جویی نماند
تیرگی آفاق را دربر گرفت
تا دیار روشنی سویی نماند
شام غم خیمه زد و ناشسته در_
چشمه ی خون جگر رویی نماند
از کمر فرسایی بار بلا
در تن پوسیده نیرویی نماند
از جفای تندباد ،افراشته
قامت شمشاد دلجویی نماند
زیر سنگ آسیای روزگار
سینه له گردید و پهلویی نماند
حسرتا یغماگری آغاز کزد
موسم هجر و پرستویی نماند
گفتم از مسند به پایین ات کشم
ای سپهر افسوس بازویی نماند
این سر ننهاده بر بالین چه سان
تسلیت گیرد که زانویی نماند
باشدم بیماری طاقت گداز
در میان جان و دارویی نماند
غوطه ها در کام موج حادثه
خوردم وتاب تکاپویی نماند
بام و برزن بوی ماتم می دهد
خالی از آه و فغان کویی نماند
باغ احساس غریبی می کند
آشنا آهنگ کوکویی نماند
----------------------

ادامه دارد