تابستان وبیشه دراز

اشعه های طلایی خورشید صبحدم،صورت آفتاب سوخته وزمخت روستاییم را نوازش می کند.سرم را زیر ملحفه رنگ ورو رفته وچرک گرفته،قایم می کنم.اما باز هم از سوزش گرمای تابستانی اول صبح،در امان نمی مانم.مادر،این کوه درد ورنج وزجر و زحمت،
ابتدا با صدای نسبتا مهربانش،یکی یکی صدایمان می کند تا از خواب برخیزیم.اما کو گوش شنوا؟پس از مدتی،این بار با تشر،والبته کمی هم چاشنی نونه سق(صفت ناخوشایند)،باز هم صدایمان می کند.(هیز گرن ده !خو خرسه؟وریسن ...!).
کم کم وبا دادن کش وقوسی به بدنم ومالیدن چشمان گیجل گرفته ام،آماده بلند شدن می شوم.اما...وای خدای من!باز هم دیشب خرابکاری کرده ام!با خجالت والبته تشرها وسرکوفت زدنهای مادر،از تخت بزرگ داخل حیات،که خانوادگی روی آن می خوابیم،پایین می آیم وبرای عوض کردن لباسهای خویسم،داخل اطاق می روم.
بعد از شستن سر و صورت وخوردن نان وچای شیرین،به بیرون  می روم.تک وتوکی از بچه ها وهم بازیهایم،در خیابان اصلی روستا به چشم می خورند.
با اشتیاق به سمت آنها می روم.باید برای امروزمان هم نقشه ای بکشیم.باید خودمان را سر گرم کنیم.تابستان است دیگر.
پیشنهاد یکی از بچه ها مورد تایید دیگران قرار می گیرد.
رفتن کنار پل جاده آسفالت.
از مسیر رودخانه خشک وفصلی روستا که پر از آشغال وفضولات حیوانات است،خود را به سرآب روستا می رسانیم.از کنار رودخانه،پر جنب وجوش وبازی کنان،به سمت پل حرکت می کنیم.
بعد از گذشت دقایقی،به پل ودرختان کنارش می رسیم.خودمان را با آب بازی و ماهی گیری والبته کمی هم آزار قورباغه ها وخرچنگ ها،سر گرم می کنیم.بعد از مدتی،قطاری از ماشینهای سنگین حامل مهمات و تانکها وادوات نظامی،از سمت دهلران به سمت مهران،جاده را قرق می کند.با عجله خود را بالای پل می رسانیم.
با نگاه های متعجب وتحسین بر انگیز،به سرنشینها وادوات نظامی نگاه می کنیم.با شور وشوق وصف ناشدنی،برای راننده ها ونیروهای نظامی،دست تکان می دهیم وبرایشان،از صمیم قلب،آرزوی سلامت وپیروزی می کنیم.صحنه لذت بخش داستان،پاسخ دادن به ابراز احساسات ما توسط سرنشینان خودروها است.ماشینها،یکی یکی از جلوی چشمان کودکانه ما، رژه می روند.آخرین ماشین هم،در حالی که صدای ناله مانند موتور دیزلیش،فضا را می شکافد،آرام آرام از سر بالایی تند وپرشیب روگه ابراهیم قتال بالا می رود وبا محمو شدنش در منتهی الیه جاده،ما هم،خسته وتشنه،به سمت روستا حرکت می کنیم.

جامانده