تقدیم به کودک سه ساله ی امام حسین(ع)، حضرت رقیه

...............................
پرواز
......
چندیست این پرنده که خنجر به گُرده است*
پرواز را به خاطره هایش سپرده است*
دیگر چگونه پر بزند در هوای عشق*
وقتی پرنده بال و پرش زخم خورده است*
جوشید، چشمه های عطش از گلوی عشق*
خاک بلا ز چشمه ی خون، آب خورده است*
وقتی که جاری است ز چشمانش آبشار*
یعنی، هنوز این سر بی تن نمرده است*
او ضربه های بر لب و دندان نشسته را*
با قطره قطره های دو چشمش شمرده است*
درهول و اضطراب و غم بی کرانه ای*
قلبش میان دست نحیفش، فشرده است*
باور نمی کنم که یتیم سه ساله ای *
اندازه ی تمام بشر رنج برده است.

د.م(عاشق بیشه دراز)