کاش می آمد و تازه می شدم از این تکرار !
آخ که چقدر دلم برای کسی تنگ است . . . !
همیشه غروبهای پنجشنبه منتظر مادرم بودم که به خانه ام بیاید ، پنجشنبه هاست که از پی هم می گذرند و از مادرم خبری نیست که نیست . آخ که چقدر دلتنگتم مادر ، ای کاش در این مدت بخوابم می آمدی حتی برای لحظه ای کوتاه .

ولی افسوس

مادر *******ای در قلب بیشه دراز بود

سلام یه نظر دارم اگه انجام بشه چی میشه
از این سایت به همه یک روز رو اعلام کنید مثلا یک ماه دیگه که به گوش همه برسه یه روز تعطیل همه با هم تو بیشه دراز جمع بشیم هرکی برا خدش غذا و خراک بیاره دور هم بشینند یه برنامه کوچیک داشته باشند
خاطره تعریف بشه و...

دایی جان غم از دست دادن مادر بزرگوارتان ،تربیت کننده انسانهای باشخصیت و مادر همه بیشه دراز میتواند یک ضایعه بس بزرگ باشد . ان شاء اله خداوند ایشان را قرین رحمت نور ذات اقدس بی بی دو عالم بگرداند.با سپاس بچه های شهرسازی

با سپاس فراوران از همه ی شما شما دوستان عزیز

نبی جان دوست عزیزتر از جانم
در ابتدا سالگرد عروج ملکوتی مادرت را تسلیت میگویم و از خدای بزرگ برایش علو درجات و رحمت واسعه را خواهانم. اما عزیزان و دوستان، بیاییم قبل از اینکه دیر شود قدر همدیگر را و قدر پدر و مادر خود را بدانیم. دیر یا زود بسته به مشیت الهی و تقدیر، از بین ما پر خواهند کشید. کسی که از فردای خودش خبر ندارد بیاییم تا دیر نشده نسبت به پدر و مادر خود مهربان تر و قدر شناس تر باشیم که اگر رخت سفر بستیم لااقل ره توشه ای برای آخرت خود داشته باشیم و اگر والدین ما در بینمان نبودند حسرت نخوریم و خود را سرزنش نکنیم. اما در این سایت در قسمت مادران مهربان تصاویری هست که دل ما را به درد می آورد و البته یاداور همه ی مادران مهربان و فداکار دیارمان هست. مادرانی که لقمه را از دهان خود می گرفتند و به فرزندان یا نوه های خود می داند و سر گرسنه بر بالش می گذاشتند تا جگرگوشه هایشان با شکم سیر بخوابند. حقا که پروردگار خوب می دانسته لیاقت این مادران همان بهشتی است که آن را فرش زیر پای آنان قرار داده است. شادی روح همه ی مادران و پدران در خاک آرمیده صلوات.

سپاس و تشکر از دو ست عزیزم
امید که در این دنیای فانی دست و پای خود را گم نکنیم. کاش می توانستیم بر گردیم به سالهای خوب و خوشبختی بیشه دراز دلمون به حال هم میسوخت مادرمان یکی و پدرامون هم دل بودن باور کنید جدایی بینمون نبود چرا الان دلمون برا هم نمیسوزه....

9شهریور کوچ بی بازگشت بانوی ایل او که هم مادر بود وهم پدر. روحش شاد .


نه ، او نمرده است.

نه او نمرده است که من زنده ام هنوز

او زنده است در غم و شعر و خیال من

میراث شاعرانه ی من هرچه هست از اوست

کانون مهر و ماه مگر می شود خموش

آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد

«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق>>


آهسته باز از بغل پلّه ها گذشت

در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود

امّا گرفته دور و برش هاله ای سیاه

او مرده است و باز پرستار حال ماست

در زندگی ما همه جا وول می خورد

هر کنج خانه صحنه ای از داستان اوست

در ختم خویش هم به سر کار خویش بود

بیچاره مادرم

هر روز می گذشت از این زیر پلّه ها

آهسته تا به هم نزند خواب ناز من

امروز هم گذشت

در باز و بسته شد

با پشت خم از این بغل کوچه می رود

چادر نماز فلفلی انداخته به سر

کفش چروک خورده و جوراب وصله دار

او فکر بچّه هاست

هرجا شده هویج هم امروز می خرد

بیچاره پیرزن ، همه برف است کوچه ها

او از میان کلفت و نوکر ز شهر خویش

آمد به جستجوی من و سرنوشت من

آمد چهار طفل دگر هم بزرگ کرد

آمد که پیت نفت گرفته به زیر بال

هر شب در آید از در یک خانه ی فقیر

روشن کند چراغ یکی عشق نیمه جان

او را گذشته ایست ، سزاوار احترام:

تبریز ما ! به دور نمای قدیم شهر

در ( باغ بیشه ) خانه ی مردی است باخدا

هر صحن و هر سراچه یکی دادگستری است

اینجا به داد ناله مظلوم میرسند

اینجا کفیل خرج موکّل بود وکیل

مزد و درآمدش همه صرف رفاه خلق

در ، باز و سفره ، پهن

بر سفره اش چه گرسنه ها سیر می شوند

یک زن مدیر گردش این چرخ و دستگاه

او مادر من است

انصاف می دهم که پدر رادمرد بود

با آن همه درآمد سرشارش از حلال

روزی که مرد ، روزی یکسال خود نداشت

اما قطارهای پُر از زاد آخرت

وز پی هنوز قافله های دعای خیر

این مادر از چنان پدری یادگار بود

تنها نه مادر من و درماندگان خیل

او یک چراغ روشن ایل و قبیله بود

خاموش شد دریغ

نه ، او نمرده ، می شنوم من صدای او

با بچه ها هنوز سر و کلّه می زند

ناهید ، لال شو

بیژن ، برو کنار

کفگیر بی صدا

دارد برای ناخوش خود آش می پزد

او مرد و در کنار پدر زیر خاک رفت

اقوامش آمدند پی سر سلامتی

یک ختم هم گرفته شد و پُر بدک نبود

بسیار تسلیت که به ما عرضه داشتند

لطف شما زیاد

امّا ندای قلب بگوشم همیشه گفت:

این حرف ها برای تو مادر نمیشود.

پس این که بود ؟

دیشب لحاف رد شده بر روی من کشید

لیوان آب از بغل من کنار زد ،

در نصفه های شب.

یک خواب سهمناک و پریدم بحال تب

نزدیک های صبح

او زیر پای من اینجا نشسته بود

آهسته با خدا ،‌

راز و نیاز داشت

نه ، او نمرده است.

نه او نمرده است که من زنده ام هنوز

او زنده است در غم و شعر و خیال من

میراث شاعرانه ی من هرچه هست از اوست

کانون مهر و ماه مگر می شود خموش

آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

او با ترانه های محلّی که می سرود

با قصه های دلکش و زیبا که یاد داشت

از عهد گاهواره که بندش کشید و بست

اعصاب من بساز و نَوا کوک کرده بود

او شعر و نغمه در دل و جانم به خنده کاشت

وانگه به اشک های خود آن کشته آب داد

لرزید و برق زد به من آن اهتزاز روح

وز اهتزاز روح گرفتم هوای ناز

تا ساختم برای خود از عشق عالمی

او پنج سال کرد پرستاری مریض

در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد

امّا پسر چه کرد برای تو ؟ هیچ ، هیچ

تنها مریضخانه ، به امید دیگران

یکروز هم خبر : که بیا او تمام کرد.

در راه قم به هرچه گذشتم عبوس بود

پیچید کوه و فحش به من داد و دور شد

صحرا همه خطوط کج و کوله و سیاه

طومار سرنوشت و خبرهای سهمگین

دریاچه هم به حال من از دور میگریست

تنها طواف دور ضریح و یکی نماز

یک اشک هم به سوره ی یاسین چکید

مادر بخاک رفت.

آن شب پدر بخواب من آمد ، صداش کرد

او هم جواب داد

یک دود هم گرفت به دور چراغ ماه

معلوم شد که مادره از دست رفتنی است

اما پدر به غرفه ی باغی نشسته بود

شاید که جان او به جهان بلند برد

آنجا که زندگی ،‌ستم و درد و رنج نیست

این هم پسر ، که بدرقه اش میکند به گور

یک قطره اشک ، مُزد همه زجرهای او

اما خلاص می شود از سرنوشت من

مادر بخواب ، خوش

منزل مبارکت.

آینده بود و قصه بی مادری من

ناگاه ضجه ای که به هم زد سکوت مرگ

من می دویدم از وسط قبرها برون

او بود و سر بناله برآورده از مغاک

خود را به ضعف از پی من باز می کشید

دیوانه و رمیده ، دویدم به ایستگاه

خود را به هم فشرده خزیدم میان جمع

ترسان ز پشت شیشه ی در آخرین نگاه

باز آن سفیدپوش و همان کوشش و تلاش

چشمان نیمه باز:

از من جدا مشو

می آمدیم و کله من گیج و مَنگ بود

انگار جیوه در دل من آب می کنند

پیچیده صحنه های زمین و زمان به هم

خاموش و خوفناک همه می گریختند

می گشت آسمان که بکوبد به مغز من

دنیا به پیش چشم گنهکار من سیاه

وز هر شکاف و رخنه ی ماشین غریو باد

یک ناله ی ضعیف هم از پی دوان دوان

می آمد و به مغز من آهسته می خلید:

تنها شدی پسر.

باز آمدم بخانه چه حالی ! نگفتنی

دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض

پیراهن پلید مرا باز شسته بود

انگار خنده کرد ولی دلشکسته بود:

بردی مرا بخاک سپردی و آمدی ؟

تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر

می خواستم بخنده درآیم ز اشتباه

امّا خیال بود

ای وای مادرم


شاعر: محمدحسین شهریار

با تشکر از یاسین عزیز که در بیشه دراز سالهای سال در جمع هم بودیم و یک خانواده تشکیل میدادیم// یادش بخیر

جناب محمدحسین عزیز
با سلام دوباره
البته برادر عزیزمان "جعفر" به قصد و نیت خیر، این توصیه را به این برادر کوچکترش داشته و قصدش چیز دیگری نبوده است. اگر اون اوایل رو به خاطر داشته باشید، بودند افرادی که بدون هیچ توجیه و دلیل منطقی با نفس شعر گفتن و شعر گذاشتن در این سایت مخالف بودند. خدا رو شکر که الحمدالله این فضا در حال عوض شدن است و این همان چیزی است که ما می خواستیم.

گرچه درعالم پدرداردمقامی ارجمند/لیکن افزون ازپدرقدرومقام مادراست.یادوخاط ره ی مشهدی گوهرملکی گرامی باد.باصلوات به روح مطهرهمه ی درگذشتگان

با تشكر از روياي بيشه دراز// نبي اله

دوست عزیز جناب جعفر
سلام
از لطف و حسن نظر شما ممنونم. البته من زکات استعدادام رو "اگه داشته باشم" جای دیگه عرضه میکنم و به قصد مطرح شدن یا اول شدن شعر نمیگم. موافقم که صلاح مملکت خویش را خسروان دانند. بازم مرسی.

شاعر گرامي جناب "د.م" عليرغم اينكه براي شما احترام قائلم لكن با نظرتان اصلا"موافق نيستم. و بايد از اين نعمت خداداي نهايت بهره رو ببريد و در محافل ادبي و شعري حضوري چشمگيرتر داشته باشيد و بدانيد از اين طريق مي توانيد به سربلندي بيشه درازيها كمك كنيد. خاطرم است در اواخر دهه شصت شعراي طراز اول شهرستان و بلكه استان آقايان: حاج عبد حسني و آقاي "م.ص" بيشه درازي بودند و رتبه اول و دوم در آبدانان كسب نمودند. مگر شما از بقيه چي كم داريد لذا توقع اينست شما و ديگر هنرمندان عزيز دهلراني هرچه داريد در طبق اخلاص بگذاريد و بدانيد زكات استعداداي خدادادي بكارگيري و استفاده بهينه از اونهاست. وموفق باشيد. ختم كلام اينكه صلاح مملكت خويش را خسروان دانند!

با سلام خدمت دوستان عزیز
از لطف همه سپاسگزارم و حضور جناب حاج عبدالکریم عزیزم عرض شود که این شعر، احساسی بود که خودم به آن عزیز سفر کرده داشتم و در واقع زبان حال فرزندان آن مرحومه است. خدمت جناب جعفر بزرگوار هم عرض شود که ترسی در کار نیست اینطوری راحت ترم. اگر شما از غذایی خوشت نیاد میخوری؟ من که نمیخورم.

دستت درد نکنه شعر قشنگی بود.

علیرغم علاقه ای که به این سایت داشته و دارم، شخصاچندان راغب و علاقمند به وارد شدن به مباحث تعریف و تمجید نیستم، ولی لازم میدانم در آستانه سالگرد سفر بسیار غم انگیز و برگشت ناپذیر مادرم که همه وجودم من بود و تا زنده ام غم فقدانش فراموش نخوام نمود،از احساس پاک شاعر محترم صمیمانه تشکر نمایم، انشاا... در همه زمینه های زندگی تواما شاد و سر بلند و موفق باشند.