آخرین غزل

دل بردی و خیالِ لبت، چاره گر نشد/
خندیدی و قرارِ دلم، بیشتر نشد/

تا رفتی از میانِ شقایق دلم شکست/
دیگر کسی زحالِ دلم با خبر نشد/
رفتی که آسمان خودت را جدا کنی/
اما شبِ سیاه غرورت، سحر نشد/
گفتی که عاشقی، پرِ پرواز جان توست/
جز من، کسی برای دلت، بال و پر نشد/
چون سوی قله پر زدی و دربدر شدی/
با تو کسی برای خودت، همسفر نشد/
چون ماه غم گرفته میان صفوف ابر/
دستی بر آسمان زدی و غنچه، تر نشد/
این آخرین غزل که برایت سروده ام/
گفتم،، ولی برای دلم، کارگر نشد.

د.م(عاشق بیشه دراز)