روزگار عبرت است برای عبرت گیرندگان

عجب روزگاری است چقدر زود یادمان رفت/مرد روستا منتظر پاییز بود که بیاید و اولین بارش پاییزی ببارد,همهمه ی زیبا در روستا به پا بود.هرکس در تلاشی بود.مرد روستا دار و برگش(وسیله ای برای شخم زدن) را آماده میکرد که به نوعی وسیله ای هنری با طراحی زیبا به حساب می آمد.کار را با نام خدا شروع میکرد سراغ توپو(انبار گندم و جو) می رفت و غله را در هور(hur) یا گونی می ریخت و به مزرعه می برد و به زمین می پاشید.دار و برگ را به قاطر می بست و با آن زمین را شخم می زد.هنگام شخم زدن شعر می خواند و گاهی هم با حیوان حرف میزد و گاهی هم از دستش عصبانی می شد.هنگام استراحت می رسید دار و برگ را از قاطر جدا می کرد الیجه ای(کیسه کاه)به سرش می زد آتشی به پا می کرد کتری سیاه بر آن می گذاشت چایی دم می کرد و می نوشید.این کار روزها طول می کشید گاهی تا یک ماه تا شخم زدن به پایان می رسید.منتظر رحمت الهی باران می ماند که آن سالها کم هم نبود و خدا با همه دوست و مهربان بود.زمستان تمام می شد بهار هنگام خه له درو(برداشت)می رسید.وسایل اولیه ای مانند داس و موره(سوهان)و..فراهم میشد.چقدر زیبا بود تعاون و همکاری مردمان آن زمان گروهی جمع می شدند و مزرعه یا قرا با هم درو می کردند.و ترانه های زیبا می خواندند "انار قوقو بولی میوه باغ نو بولی  انار هر یه سه بولی" بسته بسته بافه به زمین می گذاشتند.هنگام برداشت نقش زنان روستا بیش از همه نشان می داد هم هلهله برای تشویق مردان می زدند هم بافه ها(بسته های درو شده)راجمع می کردند و بصورت تیله(انبوهی از بسته های درو شده) که با رسن(طناب مو)با کول(پشت) می کشیدند و بر روی خرمن گاه می گذاشتند و کوهی از بافه ها به وجود می آمد و برای خرمن کوبی آماده می شد.پس از درو توسط مردان و جمع آوری به وسیله ی زنان نوبت به خرمن کوبی میرسید/چند راس الاغ یا قاطر جمع میکردند و بر روی خرمن می راندند تا با سم های خود خرمن را بکوبند.بعد از آن باید دانه ها از کاه جدا می شد این کار را با شه ن و سه دن انجام میدادن و با آنها در مسیر باد خرمن کوبیده شده را به هوا پرتاب میکردن تا دانه از کاه جدا می شد کاری سخت و طاقت فرسا/چقدر زندگی ساده داشتند راستی هیچ فکر کرده اید که با آن همه زحمت و تلاش که داشتند خسته نمی شدند و نان را به دست می ٱوردند.سادگی و زیبایی زندگیشان برای ما سرمشق زندگی باید باشد.

ارسال کننده:نادعلی نادی